27 Μαρτίου 2021. Παγκόσμια ημέρα θεάτρου.

Το θέατρο μπήκε στην ζωή μου το 1996 με την παράσταση της Θεατρικής Ομάδας Τρίπολης “Τρία πουλάκια κάθονταν”. Συγκέκριμένα ήμουν ένας από τους μουσικούς που παίζαμε ζωντανά στην παράσταση.
Η εμπειρία ήταν αποκαλυπτική για μένα. Το θέατρο λένε ότι είναι ένας τρόπος ψυχανάλυσης, οπότε κατά κάποιο τρόπο άρχισα τη θεραπεία μου από μικρός!

Παγκόσμια ημέρα θεάτρου

Ήταν ζήτημα χρόνου να μπορέσω να συνδιάσω την φωτογραφία με το θέατρο. Οι φωτισμοι, τα σκηνικά αλλά και η θεατρικότητα των ηθοποιών ήταν ο κατάλληλος καμβάς για να μπορέσω να πειραματιστώ με περίεργες γωνίες λήψης και τελείως διαφορετικά κάδρα. Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα θεάτρου 2021 ποστάρω μερικές από τις φωτογραφίσεις που έχω κάνει τόσα χρόνια.

«Οι δώδεκα ένορκοι» του Ρέτζιναλντ Ρόουζ

Ιανουάριος του 2016. Φωτογράφιση πρόβας τζενεράλε της παράστασης «Οι δώδεκα ένορκοι» από την Ομάδα ερασιτεχνικού θεάτρου – Δράστες.

Μόλις έχει τελειώσει η δίκη για έναν φόνο εκ προμελέτης. Οι δώδεκα ένορκοι συγκεντρώνονται για να βγάλουν ετυμηγορία. Η πρόεδρος τους ζητάει να ψηφίσουν, όπως και το κάνουν. Όλοι ψηφίζουν την ενοχή του νεαρού αγοριού, εκτός από έναν ένορκο, ο οποίος ζητάει από τους υπόλοιπους έντεκα να συνεδριάσουν για να αναλύσουν τη ζωή και το παρελθόν του νεαρού κατηγορουμένου. Στο τραπέζι “πέφτουν” όλα τα στοιχεία, οι αποδείξεις και οι καταθέσεις. Ποια όμως είναι η πραγματική αλήθεια;

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΗΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΔΑΣ
Ο συγγραφέας Ρέτζιναλντ Ρόουζ εμπνεύστηκε τους 12 Ένορκους μετά από προσωπική εμπειρία ως ένορκος σε υπόθεση ανθρωποκτονίας, που τον συγκλόνισε και τον προβλημάτισε βαθιά. Έγραψε το κείμενο στις αρχές της δεκαετίας του ‘50 για την τότε αμερικάνικη κοινωνία, με όλες τις προκαταλήψεις της, τον έντονο ρατσισμό, τη μισαλλοδοξία, τη βία. Μίλησε για ανθρώπους θυμωμένους (ο τίτλος του έργου κατά λέξη είναι 12 Θυμωμένοι Άνδρες), σκληρούς, αμείλικτους, σχεδόν αμετανόητους. Άνθρωποι έτοιμοι να καταδικάσουν με μεγάλη ευκολία, αλλά αδύναμοι να κατανοήσουν, να εμβαθύνουν, να επικοινωνήσουν ουσιαστικά, να αποδεχτούν τον άλλο και τέλος να συγχωρήσουν.

Πρόκειται για καταστάσεις τρομακτικά διαχρονικές! Το έργο θα μπορούσε κάλλιστα να μιλάει για το σήμερα. Γι’ αυτό και η διασκευή που έγινε για τη δική μας παράσταση τονίζει τη διαχρονικότητα του κειμένου. Αναρωτιόμαστε και εμείς μαζί με το συγγραφέα αν υπάρχουν περιθώρια έστω και σήμερα να επικρατήσει η λογική ή αν ο θυμός είναι ισχυρότερος. Αναρωτιόμαστε αν υπάρχουν ακόμα υπερασπιστές του δικαίου, της αλήθειας και της συγχώρεσης.

Κάθε φορά που παρακολουθούμε τους 12 ‘Ένορκους να συνεδριάζουν στη σκηνή ή στο σινεμά και διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια μας η ίδια μάχη ιδεών, απόψεων και συναισθημάτων, οι ελπίδες μας αναπτερώνονται. Πιστεύουμε ξανά στη δύναμη του ανθρώπου που ορθώνει το ανάστημά του χωρίς να φοβάται το πλήθος και επιμένει να αναζητά την αλήθεια και να συγκρούεται με γενναιότητα, με στοχασμό και αξιοπρέπεια.

Διασκευή – Σκηνοθεσία: Κατερίνα Γιαννίκη
Μουσική επιμέλεια: Χρήστος Γιαννακόπουλος
Υποβολείο: Γεωργία Παπαδοπούλου
Φωτισμοί: Βασιλική Ραδαίου
Φροντιστήριο: Ιφιγένεια Γαζάκη
Αφίσα/Πρόγραμμα: Χρήστος Λέζος
Βοηθός σκηνοθέτη: Ματίνα Μαυρονικόλα

Έπαιζαν:
Ντιάνα Κιρκιλή, Χριστίνα Μπάρκα, Γιώργος Τσαντήλας, Γιάννης Γεωργουλής, Ηλίας Τσάκωνας, Χρήστος Λέζος, Γιώργος Μακρής, Βικτώρια Ευθυμίου, Φίλιππος Κωνσταντόπουλος, Εύη Αργυροπούλου, Βίκυ Παπούλια, Πέννυ Μαλάτου.